ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ, ΜΕ ΤΟΝ ΗΧΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

​

Η αυλή ενός παλιού δημοτικού σχολείου μεταμορφώνεται αθόρυβα κάθε βράδυ σε έναν ζωντανό κινηματογραφικό χώρο — όχι απλώς έναν χώρο προβολών, αλλά ένα σκηνικό για κοινές εμπειρίες.

 

Με τον ήχο των κυμάτων στο φόντο και την απαλή λάμψη των φαναριών από πάνω, οι ταινίες αποκτούν νέο νόημα, ξεδιπλώνοντας σε έναν χώρο όπου η μνήμη, η τρυφερότητα και η συλλογική προσμονή συγκλίνουν. Δεν πρόκειται μόνο για τον κινηματογράφο. Είναι μια πρόσκληση για συγκέντρωση — όπου ο τόπος, οι ιστορίες και οι άνθρωποι μιλούν την ίδια γλώσσα: ευγενικοί, ουσιαστικοί, βαθιά ανθρώπινοι.

​